Ya Beni De Götür...

Gün giderken, oklarıyla tutundu ufka;
Bırakmak istemezcesine bizi.
Özgür bıraktık onu,
Döneceğini bildiğimiz sevgiliye güvendiğimiz gibi.

Zehrimiz Sana, Utancı Bize Düştü

Ah ulan! Ah!

Lanet olsun adını öğrendiğim güne.

İnan öfkem sana değil. 

İsmini öğrenmesem,

Sen bir yerlerde gösterişsiz, hatta zorluklarla dolu yaşamını sürdürsen,

Mütevazı çabalarından hatta büyük başarı öyküleri yazmasan,

Adını milyonlar anmasa,

İnan hepimiz daha mutlu olurduk.

Lincin aşağılık gölgesi hepimizin üstüne düşmeseydi bir de...

Kahrolası eller izin vermedi çocuk.

Olmadı, sevgiyi öğrenemediğimiz için, seni koruyamadığımız için

Resmin kaldı yalnız elimizde.

Kısacık ömrünün ardında bıraktığın,

Mirasın, adın oldu,

Ah be evlat! Nefret, insan denen yılanın dişlerinden süzülür;

Zehrimiz sana, utancı bize düştü.